دنیای سلامت

یک مطالعه جدید نشان می دهد که ورزش نه تنها باعث خستگی ماهیچه ها می شود بلکه می تواند بر مغز نیز تأثیر بگذارد. نویسندگان نتیجه می گیرند که کار بیش از حد ممکن است ظرفیت ما را برای تصمیم گیری کاهش دهد.

ورزش شدید

یک مطالعه اخیر نتیجه گرفته است که ورزش فشرده ممکن است بر توانایی های شناختی تأثیر بگذارد.

محققان Hôpital de la Pitié-Salpêtrière در پاریس ، فرانسه ، دریافتند که سندرم سبقت ممکن است بر مغز و همچنین سایر بدن تأثیر بگذارد.

سندرم فرآورده نوعی فرسودگی شغلی در ورزشکاران استقامتی است. این بیماری در نتیجه اضافه بار تمرینی بدنی شدید ایجاد می شود.

نویسندگان معتقدند که این شکل از خستگی ممکن است شامل برخی از مدارهای عصبی همان خستگی ناشی از کار فکری فشرده باشد.

دانشمندان قبلاً دریافته اند که خستگی به دنبال تلاش بیش از حد ذهنی می تواند بر کنترل شناختی تأثیر بگذارد.

کنترل شناختی ، که بعضاً به عنوان کنترل اجرایی خوانده می شود ، به توانایی فرد در تغییر رفتار و فرآیندهای فکری خود برای رسیدن به اهداف خود اشاره دارد.

ایجاد فشار بیش از حد

اضافه بار تمرینات بدنی منجر به افت قابل توجه در عملکرد بدنی می شود زیرا ورزشکاران احساس خستگی بیش از حد را تجربه می کنند. محققان می خواستند آزمایش كنند كه آیا سندرم سبقت بخشی از خستگی عصبی در مغز و همچنین خستگی عضلات ایجاد می شود.

آنها همچنین علاقه مند بودند كه آیا سبقت گرفتن بر همان بخش از مغز اثر بیش از حد فكری می زند یا خیر.

این گروه 37 ورزشکار استقامتی مرد با میانگین سنی 35 سال را به خدمت گرفتند. شرکت کنندگان یا با رژیم منظم ورزش خود ادامه دادند و یا تمرین خود را در طول جلسه 40٪ در طی 3 هفته افزایش دادند.

این ورزشکاران در روزهای استراحت خود در تمرینات دوچرخه سواری شرکت کردند تا محققان بتوانند عملکرد بدنی آنها را تحت نظر بگیرند. آنها همچنین پرسشنامه هایی را که در مورد تجربه ذهنی خستگی از آنها سؤال شده بود ، تکمیل کردند.

سرانجام ، محققان از تست های رفتاری و اسکن های MRI برای ارزیابی توانایی شناختی شرکت کنندگان استفاده کردند.

ارزیابی اثر

این مطالعه ، که در زیست شناسی کنونی وجود دارد ، نشان داد که بیش از 3 هفته ، اضافه بار تمرینات بدنی باعث شد تا ورزشکاران احساس خستگی بیشتری داشته باشند و همچنین رفتار متفاوتی داشته باشند.

در تست هایی که گزینه های اقتصادی را ارزیابی کرده بودند ، ورزشکاران خسته احتمالاً به صورت تکان دهنده عمل می کردند.

اسکنهای MRI نشان داد که اضافه وزن جسمی ورزشکاران منجر به اختلال در فعال شدن قشر جلوی مغز جانبی می شود. این ناحیه از مغز مسئول کنترل شناختی مرتبه بالاتر است. این امر در تصمیم گیری ، برنامه ریزی ، مهار رفتاری و عملکردهای انگیزشی از جمله سایر رفتارها تأثیر می گذارد.

لرزهای پروتئین بعد از تمرین: آیا باعث کاهش درد عضلات ، بهبودی می شوند؟

لرزهای پروتئین بعد از تمرین: آیا باعث کاهش درد عضلات ، بهبودی می شوند؟

یک مطالعه جدید نتیجه گرفته است که لرزش پروتئین باعث تسریع در بهبود عضلات یا کاهش درد عضلات بعد از تمرین نمی شود.

الان بخوان

عملیات انگیزشی به ویژه جالب است زیرا آنها تعریف می کنند که چگونه پردازش های مغز اطلاعات را پاداش می دهد. یافته های این مطالعه نشان می دهد که ورزشکارانی که دچار اضافه وزن جسمی شده اند ، بیشتر احتمالاً به صورت تکانشی عمل می کنند. به طور خاص ، آنها بیشتر از جوایز فوری و نه جوایز مهمتر تصمیم می گرفتند ، اما رسیدن به آنها طولانی تر طول می کشید.

نویسندگان توضیح می دهند که اگرچه آموزش استقامتی به طور کلی برای سلامتی مفید است ، اما ممکن است در بعضی موارد تأثیر غیر منتظره بر مغز داشته باشد.

این مطالعه اولین کسی است که نشان می دهد تمرین بدنی همچنین می تواند خستگی شناختی را القا کند.

پیامدهای گسترده تر

در مقاله خود ، نویسندگان می پرسند که آیا یافته های آنها می تواند به توجیه اینکه چرا ورزشکاران استقامتی احتمال بیشتری برای دوپینگ دارند ، کمک کند. آنها خاطرنشان كردند كه دوپینگ "ممكن است به عملکرد فوری كمك كند اما دستاوردهای بلند مدت را به خطر بیاندازد."

اگر اضافه بار تمرین باعث افزایش انگیزش شود و از ظرفیت مقاومت در برابر وسوسه پاداش فوری کاسته شود ، نویسندگان تعجب می کنند که آیا این امر می تواند پیامدهای مهمی در خارج از ورزش داشته باشد یا خیر.

نویسندگان به ویژه از این واقعیت شگفت زده شده اند که اضافه بار جسمی و کار بیش از حد فکری در همان ناحیه مغز تأثیر می گذارد.

نویسنده مربوطه ، ماتیاس پسیگلیون ، توضیح می دهد ، "بنابراین ، این ناحیه مغز به عنوان نقطه ضعف شبکه مغزی که مسئولیت کنترل شناختی را بر عهده دارد ظاهر شد. شما باید فرایند اتوماتیک را کنترل کنید که باعث می شود در هنگام صدمه زدن به عضلات یا مفصل متوقف شوید."

شایان ذکر است که این مطالعه تنها گروه کوچکی از شرکت کنندگان را درگیر کرده است. محققان برای ارزیابی اینکه آیا این یک اثر واقعی است ، باید آزمایش های بیشتری را با استفاده از گروه های بزرگتر انجام دهند.

همچنین ، از آنجا که دانشمندان فقط افرادی را جذب می کردند که از نظر جسمی متناسب باشند ، مشخص نیست که آیا افراد در سایر سطوح آمادگی جسمانی نیز ممکن است این اثر را تجربه کنند.